Als u regelmatig slaappillen gebruikt, weet u waarschijnlijk al dat ze geen slimme langetermijnoplossing zijn. Maar het kan zijn dat u zich niet volledig bewust bent van de gevaren die ze met zich meebrengen.
Een paar maanden geleden werd ik midden in de nacht wakker met het vreselijke gevoel dat ik op het punt stond te sterven.
(Spoiler alert: het gaat nu goed met mij. In feite heeft deze nachtmerrieachtige avond er feitelijk toe geleid dat ik mijn angst voorgoed heb verlicht… Ik zal je zo meteen vertellen hoe.)
In paniek keek ik naar mijn man, die diep lag te slapen.
‘Schat, word wakker,’ smeekte ik terwijl ik hem verwoed wakker schudde. “Ik denk dat ik een hartaanval krijg.”
"Wat? Een hartaanval?!" hij vroeg.
Hij wreef in zijn ogen en keek me toen aan...
'Schat, je krijgt geen hartaanval,' zei hij.
"Hoe weet je dat ?!" Ik schreeuwde bijna. "Dit is anders. Ik kan niet diep ademhalen, hoe hard ik ook probeer – mijn huid is klam, mijn borst voelt strak aan en ik krijg scherpe pijn door mijn armen.”
Hij aarzelde even. En eerlijk gezegd... ook al raakte ik in paniek, ik kon het hem niet kwalijk nemen dat hij zo kalm was. Dit was niet de eerste keer dat ik dacht dat ik een hartaanval kreeg. Maar deze keer voelde het zo echt!
Natuurlijk voelden ze allemaal echt. Elke keer dat ik die staat van paniek en angst bereikte, verloor ik ‘het hele plaatje’ uit het oog. Ik zou mijn angst vergeten, en ik zou mezelf ervan overtuigen dat ik opnieuw doodga...
Mijn angst was zelfs zo erg geworden dat ik sociale situaties begon te vermijden omdat ik bang was dat ik een paniekaanval zou krijgen. Toen begon ik me zorgen te maken dat het vermijden van sociale situaties me nog zenuwachtiger zou maken in plaats van sterker te worden... en voor ik het wist, belandde ik weer in een angstvallig konijnenhol.
Op deze momenten verloor ik mijn fundament. Ik verloor mijn gevoel voor realiteit. En vaak leidde het tot ongemakkelijke, ongemakkelijke, gênante momenten zoals wat er die avond gebeurde...