De volgende dag nodigde ik mijn zus en haar kinderen uit om haar te vertellen over mijn bezoek aan de Eerste Hulp. Ik wilde haar mening omdat ze al jaren met slapeloosheid kampte. Ze vertelde me hoe ze een paar maanden eerder begon met het slikken van voorgeschreven slaappillen.
"Helpt het?" Ik heb gevraagd.
Ze zei dat ze *dacht* dat het zo was... maar dat het ook *veel* bijwerkingen had. Ze vertelde me dat ze naar een therapeut ging en had het gevoel dat dit haar hielp gezondere oplossingen te vinden.
Ik overwoog om beide te doen... maar hoe meer ik onderzoek deed naar de negatieve bijwerkingen van slaappillen, hoe banger ik ervoor werd! Chronisch gebruik leidt tot afhankelijkheid, en accidentele overdoses zijn een risico dat ik niet wilde nemen.
Pillen zijn niet alleen gevaarlijk, maar ze kunnen ook zeer verslavend zijn. Ik wilde niet in een cyclus terechtkomen waar ik niet uit kon komen, en ik wilde ook niet dat mijn ademhalingssysteem in gevaar zou komen alleen maar om een goede nachtrust te krijgen.
Het idee van therapie beviel mij echter wel. Dus ging ik op zoek naar een therapeut die gespecialiseerd is in slapeloosheid... en toen ontdekte ik iets dat mijn leven compleet veranderde.
Ik was geschokt door wat de therapeut aanbeveelde...
Kort nadat ik mijn zus had ontmoet, maakte ik een afspraak met een therapeut bij mij in de buurt. Ik vertelde hem over mijn recente slapeloze nachten en hoe ik medicijnen overwoog, maar me zorgen maakte.
Hij zei: 'Ja, ik zou niet als eerste optie medicatie gebruiken. Er zijn andere manieren om slapeloosheid te behandelen.”
We bespraken verschillende therapievormen en besloten wekelijks bij elkaar te komen. Toen deed hij iets vreemds dat ik nooit zal vergeten: hij pakte iets van zijn bureau en zei dat ik mijn hand moest openen.
Toen ik dat deed, plaatste hij een klein ovaalvormig apparaatje in mijn hand. Het leek op een miniatuur computermuis.